5,6 en 7 oktober

Hallo allemaal,

Daar ben ik weer!!! :) Mijn verhaal van dag tot dag...

Maandag 5-10-2015:
Vandaag zou ik samen met Sity inkopen gaan doen. Sity heeft rugzakken besteld en ik heb ondergoed en sokken gekocht. Zo'n 30 mannen hebben weer een schone onderbroek, ook 30 kinderen en in totaal zo rond de 90 sokken gekocht. Mensen komen vaak aan met natte schoenen en sokken. Sity en ik zaten net op een terrasje om wat te drinken toen Sity werd gebeld. Trubbels in Lakki, er waren 400 vluchtelingen en het liep niet op rolletjes. En zo veranderen plannen en ben ik naar huis gelopen om met de scooter naar Lakki te gaan, kon ik gelijk kijken hoe ons berghok eruit zag. Nou daar schrok ik best van. Het was een behoorlijke rommel, weer. Toch jammer. Maar goed eerst de zorg voor de vluchtelingen en dus zijn we aan de slag gegaan met het uitdelen van brood, melk en een sapje. Op de een of andere manier ben ik uitgeroepen tot baby-expert (toch gek want heb nog nooit een baby gehad) maar goed ook vandaag dus weer alle babyflesjes gemaakt. Ik krijg dan soms een babyflesje waarvan de melk die er in zat is gaan schiften, oh...wat stinkt zo'n flesje dan. Helaas hebben we niet altijd nieuwe flesjes en dus aan de slag met kokend water om alles toch weer schoon te krijgen. Ik ga er pas weer melk in maken als ik zeker weet dat het safe is maar het liefste geef je ze natuurlijk een nieuw flesje. Vandaag was er ook een vrouw met een 10 (!) dagen oude baby. De baby is onderweg geboren. Dit betekend dat vrouw en kind vlak na de bevalling verder op hun reis zijn gegaan. En dan zijn er nog mensen die zeggen dat het allemaal gelukzoekers zijn? Nee dat geloof ik niet. Daarnaast hebben we ook een hoogzwangere vrouw gehad waarvan we zeker weten dat ze in de komende dagen zal bevallen...in welk land? Geen idee, ze zijn hun reis ondanks alles toch vervolgt. Ook komen er ouders met kinderen met een beperking (oa een zwaar autistisch jongetje) of draagt er (vaak een man) zorg voor een spastische man in een rolstoel (moet je na gaan, al die kilometers afleggen met je eigen bagage en een rolstoel met een volwassen persoon). Er was ook een vrijwel blinde man die dan begeleid wordt door een familielid. Deze mensen zijn op de vlucht, willen veiligheid...ze gaan op deze manier niet opzoek naar geld...maar naar veiligheid en ja ze hopen ergens in Europa het geluk te vinden om in vrede te kunnen leven en te mogen zijn wie ze zijn. Ik hoop dat ze dit gaan vinden....
Vandaag waren ook de Deense vrijwilligers aanwezig (en bedankt want zij hebben het hok weer over hoop gehaald en hebben hun taak niet goed gedaan waardoor wij ingeroepen zijn deze ochtend) en de verstandhouding is dus gespannen. Er zijn een paar alfamannetjes die alles wel regelen. Tot ergernis van de politie dus ze hebben later deze avond een laatste waarschuwing gehad anders zijn ze niet meer welkom. Ook nog goed nieuws vandaag. Mede door de druk van oa Nederland, Zweden en Denenmarken zien de VN en artsen zonder grenzen ook in dat er op Leros ook een heus vluchtelingenprobleem is. De VN (EUNHCR) zorgt vanaf nu elke dag voor dekens (yes hoeven we ze niet meer terug te vragen, vluchtelingen krijgen een deken en mogen deze meenemen, heel fijn want mensen willen in de nacht toch graag wat warmte)
Er was vandaag een enorme grote groep, er waren ongeveer 400 personen op die paar kleine vierkante meters, dit is haast niet te doen. De mensen waren dan ook blij dat ze aan het begin van de middag hun papieren kregen en vrij waren om zich te bewegen over het eiland. En daarna stond de nieuwe groep al klaar. Nadat ze zijn ontvangen en wat te eten hebben gehad ben ik weer het hok ingedoken en ben ik gaan opruimen. Mijn nieuwe missie voor de komende dagen....zorgen dat iedereen inziet dat het hok een beetje netjes moet blijven omdat je er anders niet in kunt werken..

Dinsdag 6-10-2015:
Er zijn gisteravond nog meer vluchtelingen aangekomen en ook vandaag waren er dus zo'n 400 personen. En toch verliep de ochtend heerlijk rustig. De mensen waren behulpzaam en rustig (wachten rustig tot ze aan de beurt zijn) iedereen hielp elkaar en er was ruimte voor een grapje en een gesprekje. Erg prettig. Ook wilde ze allemaal mee helpen met opruimen en dat is fijn want ze zouden vandaag hun gewilde papieren krijgen en het is fijn als ze het kamp zo netjes mogelijk achterlaten. We hebben nog een laatste ronde gedaan en gekeken of ze nog iets van kleren nodig hadden. We hebben veel in ons berghok (wat vandaag overigens keurig netjes was) maar je moet toch vaak nee verkopen (we hebben nou eenmaal niet dagelijks 400 paar schoenen beschikbaar) en dat is heel vervelend want je wilt iedereen alles en het beste geven. Toch kregen we vandaag veel bedankjes toen ze eindelijk hun paspoort en papieren terug kregen en het kamp gingen verlaten. Want overigens erg fijn was van de politie: nog voor ze het kamp uitgingen kregen ze een warme maaltijd, dit vind ik een goede service en ik ven benieuwd wie hier uiteindelijk de opdracht voor gegeven heeft (wij verzorgen alleen het ontbijt,warme maaltijd regelt Athene meestal).
Vlak daarna kwam er een groepje van 105 personen. Wat hadden ze een ruimte vergeleken met de andere groep. Nadat ze hun plekje hadden gevonden en we ze wat eten en drinken hadden gekregen zag ik mijn kans schoon om met de kinderen te gaan spelen. Wanneer er een groep van 400 man is, is dit niet te doen. Er is simpelweg geen plek meer. Maar nu wel dus begonnen met het uitdelen van knuffels die ik uit Nederland had meegenomen. Wat een vrolijke gezichtjes kwamen er te voorschijn. Maar het zou nog leuker worden want ik had ook bellenblaas bij en wat vonden ze het geweldig om achter de bellen aan te rennen...heel veel plezier hebben ze gehad, met de bellenblaas en met elkaar. Ook de ouders kunnen dan weer een beetje ontspannen en lachen om de kapriolen die de kinderen uithalen. Hierna kregen ze een warme maaltijd en waren de meeste wel moe van hun tocht naar Griekenland.
Ik heb ondertussen de nieuwe dozen met kleren uitgezocht en gesorteerd. Zo houden we alles netjes en de politie wil, begrijpelijk, dat het gangpad in het gebouw vrij blijft.
Naast de VN heeft ook Artsen zonder Grenzen zorg toegezegd. Ze zorgen nu voor een rugzakje met een tandenborstel, tandpasta, zeep en dat soort dingen voor elk gezin. Nu hoor ik je denken: zeep? Dus die hoef je niet meer te kopen? Jawel, ik blijf ze kopen en snijden want de mensen krijgen vaak niet gelijk zo'n tasje (er moet maar net iemand van AzG zijn) en daarnaast zijn de mensen over het algemeen erg schoon. Ze wassen dus ook hun kleren met de zeep en echt, soms hebben ze ondanks de helse tocht zulke witte shirtjes aan. Ze boenen tot alle vlekken eruit zijn. Daarnaast zorgt AzG dat er permanent een dokter beschikbaar is. Super fijn want er zijn best veel mensen die even een dokter nodig hebben. Mooie ontwikkelingen dus!!

Woensdag 07-10-2015:
Hoe dan ook een belangrijke dag want mijn lieve zusje is vandaag 18 geworden!!! Gefeliciteerd Sil!!! XX

Na mijn ochtendritueel naar Lakki gereden en daar zag ik al snel dat er weer veel meer vluchtelingen waren bij gekomen. Er waren weer zo'n 400 man die allemaal geduldig aan het wachten waren op hun ontbijtje. Ook deze groep was erg behulpzaam en ontspannen waardoor er een fijne sfeer was. De kinderen van gisteren kwamen op me af en begroette me, ouders van baby's kwamen naar me toe en nog voor ze iets konden zeggen kon ik zeggen wat ze wilde (hoe oud hun baby was dus welke melk, welke maat van luiers ze nodig hadden etc), dit maakte dat ze lachten omdat ze simpelweg gezien waren. Binnen 1,5 uur had iedereen ontbijt, waren er wat kleren uitgedeeld en was het kamp al zo goed als schoon. Top! Dus ben het hok weer ingedoken voor de nieuwe lading dozen en toen werd er gezegd dat de groep zich klaar moesten maken om te vertrekken. Dit deden ze maar helaas moesten ze toen als nog 2 uur wachten voor ze daadwerkelijk hun papieren kregen. Al die haast dus voor niets... Dit gaf mij de mogelijkheid om thuis even te lunchen. Daarna terug naar Lakki waar de eerste papieren eindelijk werden uitgedeeld. Nog voor de grote groep weg was kwam er een groep van 80 vluchtelingen aan. Er wordt dan een strikte lijn gemaakt in het kamp, zodat de politie weet wie van de oude en de nieuwe groep is. Nu was er een peuter die eigenwijs rondstapte en nieuwsgierig bij de nieuwe groep ging kijken. Op het moment dat ik hem oppakte moest de oude groep het terrein verlaten en wilde ik de peuter aan de ouders geven. De politie dacht dat we de peuter aan het doorsluizen waren of zo want het duurde even voor de politie begreep dat de peuter op ontdekkingstocht was geweest. Daarna kon iedereen er gelukkig om lachen. Nadat ik iedereen een goede toekomst toe heb gewenst was het tijd om me te ontfermen over de nieuwe groep. Opnieuw eten en drinken uitdelen, babyflesjes maken en uitleggen dat we geen WiFi hebben, dat ze hier niet kunnen bellen (ze willen graag familie inlichten dat ze veilig zijn) en zeggen dat ze op dit terrein moeten slapen ook al hebben ze geld om in een hotel te slapen, moeten we ze vertellen dat hier geen douche is, alleen een grote waterbak en dat ze echt de hele nacht op dit terrein moeten blijven. De meeste pikken het goed op, andere zijn verrast of geschokt. Maar ja, zo gaat het... Wederom mijn knuffels uit kunnen delen (nu zijn ze echt op) en ook de vestjes en jasjes die ik bij had zijn allemaal weg nu. Voor zover bekend blijft het vandaag bij deze kleine groep. Morgenvroeg weten we dat pas zeker....het blijft Griekenland!!

Dat was het weer voor vandaag....ga ik nu opzoek naar die brutale mug die me al uren bezig houdt en zelfs nu al toe slaat terwijl ik gewoon wakker en ik de weer ben... (en helaas met succes want de eerste bulten zijn er al...)

Liefs,
Susanne.