1,2,3 en 4 oktober
Door: Susanne
Blijf op de hoogte en volg Susanne
04 Oktober 2015 | Nederland, Nederland
Er zijn inmiddels veel dagen voorbij gegaan en ik ga niet eens proberen om kort en bondig te schrijven want dat lukt me toch niet en zeker niet omdat het 4 dagen zijn....bij deze dus mijn excuses voor de vele minuten die ik van je (vrije tijd) in beslag neem :)
Donderdag 1-10-2015
Zoals verwacht waren er geen nieuwe vluchtelingen deze ochtend, het waait nog steeds flink. Dus stelde Sity voor om samen met Jo inkopen te gaan doen en bestellingen te gaan plaatsen. Mooi dacht ik want ik heb immers ook nog geld om te besteden. Maar niets loopt zoals je denkt want we kregen een telefoontje van Anne (ze heeft een gebroken pols) en ze had veel pijn want haar vingers waren erg opgezet en ze wilde dat er naar gekeken zou worden, ze wilde even zeggen dat ze met de boot naar Kalymnos wilde gaan. Maar de groep met wie ik optrek is zo hecht en lief voor elkaar dat ze niet toestonden dat ze alleen zou gaan, dus toen werd gevraagd of ik mee wilde. Natuurlijk wilde ik dat! Ik zal jullie het verhaal van heel de dag besparen maar waar het op neer kwam was dat we 45 minuten met de boot moesten om op Kalymnos aan te komen, dan met de taxi naar het ziekenhuis. Hier was in eerste instantie ook geen dokter en hij zou gebeld worden, uurtje wachten dus. Ik schrok toch wel van het ziekenhuis, het heeft veel achterstaligonderhoud, er wordt in het ziekenhuis gewoon gerookt, er zijn bijna geen artsen beschikbaar en het materiaal wat ik heb gezien is toch wel aan vervanging toe. Toen de arts er was werd de klacht niet echt serieus genomen (ondanks de pijn en ontzettende dikke vingers!) en nou vooruit ze hebben een gleuf gezaagd in het gips wat slecht een kwartier verlichting gaf. De arts ging weg, dit was het! Daarna moesten we nog ruim 6 uur wachten voor er een boot was die naar Kos ging en 2 uur later een boot naar Leros (want er was geen rechtstreekse boot meer). We zijn dus 12,5 uur onderweg geweest om een arts te bezoeken die vervolgens niets doet,bizar!! Wat mogen we toch blij zijn met ons zorgsysteem! Op de boot van Kos naar Leros (de boot vaart daarna verder naar Athene) zag ik voor ik instapte links van me achter een hek een heleboel vluchtelingen staan. Deze vluchtelingen zijn vrij, hebben alle papieren om verder de EU in te gaan, hebben zelf een ticket gekocht (dezelfde prijs als ik moet betalen om naar Athene te gaan) en toch mogen ze niet gewoon bij de rest staan en mochten ze pas als laatste aan boord. Aan boord heb ik ze ook niet meer gezien. Het is te gek voor woorden eigenlijk! Maar ja, zo gaat dat dus.....
Vrijdag 2-10-2015:
Er zouden vandaag een paar vluchtelingen aankomen later deze ochtend. Dus we wilde het ontbijt gaan verzorgen...of toch niet. De Denen stonden al brood klaar te maken. Super fijn maar jammer dat er geen overleg was geweest. Nu waren de boodschappen dubbel gehaald en dat is zo jammer want dat kost al snel meer dan 100euro. De sfeer was hierdoor een beetje gespannen. Daarnaast zat er boter op de broden, vervelend want de vluchtelingen eten dat niet (ze kennen dat ook niet) want ze weten niet wat er in de boter zit en juist nu, met alle onzekerheid, is het geloof zo belangrijk. Nog voor het echt goed opgelost was kwam de eerste groep binnen. Een stuk of 35 met diverse kinderen, (deze groep kwam van een klein eiland hier niet ver vandaag. Hun boot was te vroeg lekgestoken door de smokkelaars waardoor ze te ver van de kust in de problemen kwamen, gelukkig zijn ze allemaal gered). Nadat ze voorzien waren van wat drinken en een sandwich (de meeste Denen waren toch maar gegaan) zijn we gaan kijken of de kinderen nog kleren of schoenen nodig hadden. Voor 2 kinderen hadden we geen schoenen. Ik heb ze beloofd om deze te halen zodra de winkels weer open zouden zijn (van 1 tot 5 zijn de winkels hier dicht). Vlak voor we weg wilde gaan kwam er een tweede groep met zo'n 200 menen. Tja, de groep is zo groot omdat ze gisteren niet over konden steken door de wind. Ik heb nog even geholpen met het uitdelen van wat eten (niet veel want een uur later zouden de warme maaltijden komen). Ik vond dat er ook in het kamp een gespannen sfeer was, de nieuwe vluchtelingen waren wat gespannen wat op zich ook logisch is maar dit had ik bij de andere groepen niet zo gemerkt. Ik ben zo rond een uurtje of 2 naar huis gegaan voor een lunch en om te overleggen met de groep hoe nu verder. Zo rond een uur of 5 ben ik met mijn scooter naar een winkel gegaan om nieuwe schoenen te kopen. Jongen maat 34 en meisje 31. Ik zal het niet snel vergeten want ik had pracht schoenen alleen toen ik op het kamp kwam waren er nieuwe vluchtelingen en was de eerste groep van vandaag weg...shit...dus naar kamp 2 waar ze vaak heen gaan zodra ze het terrein af mogen want daar kunnen ze wachten tot er een boot gaat. Maar ook daar geen kinderen die schoenen nodig hadden, ik ben heel Lakki doorgereden van de haven tot de winkels en langs de zee....ik heb ze niet meer gevonden en ik heb me zo schuldig gevoeld. Ik had het beloofd en nu waren de kinderen weg zonder de schoenen alleen maar omdat die winkels hier in de middag dicht zijn!! Nu zullen de kinderschoenen aan andere kindervoetjes komen te zitten. Met een vervelend gevoel naar de supermarkt gegaan om weer zeep te kopen, de zeep willen ze allemaal graag en is dus niet aan te slepen. Vandaag was dus een beetje een vreemde dag en dit keer de dag niet af kunnen sluiten met een echt voldaan gevoel.
Zaterdag 3-10-2015:
Wederom om 9.30u met mijn scooter naar Lakki. Er was een flinke groep, ik denk zo'n 230 man. Veel (jonge) mannen ook, bij wie je soms twijfel kan hebben over de herkomst en het motief om op de boot te stappen maar goed ook zij hebben de overtocht gemaakt, dagen niets gegeten en hebben natte kleren en dus ook zij krijgen alles wat ze nodig hebben. Wij zijn er niet om te oordelen, dat moeten politie, regeringen en landen zelf maar bepalen en uitzoeken. Sommige mannen zijn amicaal en willen alles van je weten andere mannen zijn terug getrokken en zijn het waarschijnlijk niet gewend, een westerse vrouw die geen verschil maakt tussen man en vrouw en die haar haren gewoon los draagt. Maar ze zijn allemaal even vriendelijk en bedanken voor alles wat je geeft. Al moet ik wel zeggen dat deze groep toch iets feller was. Wanneer we eten uitdelen willen we dat iedereen zit en lopen wij langs, om het overzicht te bewaren, de afgelopen week liep dat goed maar deze groep had daar geen boodschap aan en veel stonden dan ook steeds om je heen. Ik ben dan af en toe echt streng (of duidelijk) en beveel ze terug te gaan naar hun plek en dat vind niet iedereen even prettig maar goed anders kan ik mijn werk niet doen. En natuurlijk proberen er altijd mensen nog een extra boterham of glaasje drinken te scoren, ach daar kan ik dan ook een grapje om en mee maken en dan is het vaak goed. Toen iedereen was voorzien van zijn of haar ontbijt en ik wat praatjes heb gemaakt ben ik ons opberghok ingedoken. Het is een kleine ruimte en het is er 1 grote puinzooi. Ik wilde orde gaan scheppen en alles eens goed uit gaan zoeken. Dus aan de slag. Ik heb de vele dozen met kleren die we hebben gekregen uitgezocht. En het is allemaal lief hoor maar soms is er echt niet over nagedacht. Zo heb ik bikini's,zwembroeken,pumps, minirokjes, naaldhakken, hemdjes, zomerjurken en voetbalschoenen weg gedaan. Het is zonde maar hier hebben vluchtelingen niets aan. Ze zijn blij dat ze veilig de zee over gekomen zijn dus waarom zouden we zwemkleren uitdelen? De vluchtelingen moeten kilometers lopen, wat hebben ze dan aan pumps of naaldhakken? En we hebben alleen maar moslima's, die dragen geen minirok of hemdjes, ze dragen lange mouwen en lange rokken of broeken. En daarbij wordt het steeds kouder, vooral in de nacht dus is warme kleding van belang. Nou met dat oog ben ik dus alle dozen, tassen en zakken nagegaan. En uiteindelijk na 4 uur (!) was het weer overzichtelijk. Toen ik klaar was kwam er weer een nieuwe groep (de oude groep was alweer weg, het gaat snel vandaag) dus wanneer iemand spullen nodig had kon ik precies alles pakken, het werd al voor de grap 'mijn winkeltje' genoemd. Ook had ik net vandaag de meisjesschoenen die ik uit Nederland had gekregen mee genomen en laten we nu net een meisje hebben die maat 24 nodig had. Super blij was ze met haar echte meisjes schoenen! Toen ik helemaal klaar was met opruimen werden de warme maaltijden gebracht en dus ook nog even geholpen. Het was een lange dag maar wat fijn dat het hok eindelijk overzichtelijk is :)
Zondag 4-10-2015:
Vandaag was ik niet ingeroosterd, men vond dat ik een dagje vrij moest zijn om ook te genieten van het eiland en ondanks dat me dat eerst helemaal geen fijn gevoel gaf (ik ben immers niet op vakantie) heb ik een heerlijke dag gehad. Het eiland is geweldig! Ook een moment om de eerste week even te laten bezinken en energie op te doen voor de nieuwe week! Want ik kan je al vertellen dat er in het volgende verslag weer sappige details staan over de samenwerking met artsen zonder grenzen, de VN en vooral de Denen :)
Liefs, Susanne.
-
05 Oktober 2015 - 21:43
Mama:
Als ik t zo lees van jullie tocht op de veerboot lijkt t wel of de 2 de wereldoorlog weer aan de gang is. Wat bizar om die mensen zo te scheiden. En dan die mis communicatie tussen organisaties die ogenschijnlijk allemaal t zelfde voor hebben. Waar zijn ze mee bezig. Dit alles zal ook n oorzaak zijn dat t grimmiger wordt tussen de vluchtelingen. Stiekem ben ik blij dat je zondag weer thuis bent, ook al zou je misschien zelf wel langer willen blijven omdat je hulp nog zo hard nodig is.
Gelukkig heb je ook nog wel van die mooie onbetaalbare momentjes.
Ben nu al wel benieuwd naar je volgende ontwikkelingen daar.
Love you
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley