8,9 en 10 oktober

Hallo allemaal,

Weer even een update van de afgelopen dagen.

Donderdag 08-10-2015:
Er waren geen nieuwe vluchtelingen bij gekomen afgelopen nacht. Ik ben begonnen met het maken van babymelk en het uitdelen van luiers. Het hok zag er weer netjes uit, Fijn! Al vrij snel kwamen Jo en Sity met de boodschappen. Omdat het een klein groepje is en we met veel vrijwilligers waren hadden we het ontbijt snel uitgedeeld. Dus toen konden we over gaan op het uitdelen van kleren. Gisteren zijn twee verpleegkundigen uit Zweden gekomen en ze hebben al gelijk goed geholpen met het insmeren van bulten etc. Omdat iedereen wel met iets bezig was en het hok opgeruimd genoeg was ben ik lekker gaan kleuren met een groepje kinderen. Dat was wederom erg leuk. Er waren twee meiden waarvan ik eerst dacht dat ze een beetje onaardig deden. Ze bleven maar tegen me praten maar ik verstond er niets van. Pas later begreep ik dat ze de hele tijd aan het zeggen waren dat ze me lief vonden. Ach...dan smelt je hart. Ik heb vandaag ook veel knuffels en zelfs een kus mogen ontvangen van de kinderen. De meiden vonden het erg leuk om van die handklap spelletjes te spelen met mij. Ze vonden het ook super grappig dat ik het soms helemaal verkeerd deed en ze lagen dan in een deuk. Heerlijke momenten zijn dat. Een simpele ballon kan voor uren speelplezier zorgen. Je hebt niet veel nodig om met elkaar in contact te zijn. Gewoon een ballon in de lucht gooien en deze naar elkaar overgooien en de kinderen (vooral de wat jongeren) vinden het geweldig en willen dat je door blijft gaan. Er was ook een meisje, jaar of 11 die ontzettend goed Engels sprak. Ze vertaalde dan ook geregeld wat de andere kinderen zeiden. Ze vertelde dat ze dit op school had geleerd. Ook haar ouders en zus spraken Engels en hadden duidelijk een goede herkomst want ze liepen er goed verzorgd bij (stevige schoenen, degelijke kleren). Een lief gezin dat erg dankbaar was en niet voor het geld nu in Griekenland zat. Het gezin liep gevaar in Syrië en hoopte ergens in Europa veilig te zijn. Vandaag waren er twee nieuwe vrijwilligers, volgens mij vakantiegangers en die kwamen voor 1 dag. Ze pakte alles goed aan maar liepen de hele tijd met plastic handschoentjes, wat ze ook deden. Als ze kleren uitdeelde of met de kinderen speelde, die handschoentjes bleven aan en dat gaf me een beetje een vervelend gevoel. Net of ze bang waren dat ze een vreemde ziekte zouden oplopen. Ook kwamen er twee Fransen, oh het is een beetje roddelen maar goed, die hadden zakken vol met nieuwe schoenen en sokken etc gekocht. Altijd fijn maar deze dames vonden dat ze ze zelf uit moesten delen, zonde want deze groep was voorzien van nieuwe spullen en er zouden 230 nieuwe vluchtelingen komen die deze spullen goed zouden kunnen gebruiken. Maar nee ze gingen bij het hek of de deur staan (2 plekken die van de politie vrij moeten blijven) en natuurlijk gaat iedereen er op af. Je kunt gratis spullen krijgen dan zouden ook wij in die rij gaan staan (ook al hebben we eigenlijk niets nodig). Daarna vonden ze ook dat ze ons opberghok wel in mochten en spullen konden pakken om uit te delen. Oké dachten wij, even afwachten....en na een paar minuten heb ik ze eruit gezet. Ze haalde alles ondersteboven en gooide vervolgens alles op de grond en liepen weg om later weer terug te komen en opnieuw te beginnen. Ik heb ze hier op aangesproken en gezegd dat dit absoluut niet de bedoeling is, dit is onze werkruimte en ze zullen het ook moeten opruimen....binnen no time waren de 2 dames weg. Ja, alle hulp is welkom en je moet iedereen in zijn of haar waarde laten maar er zijn grenzen en dit was mijn grens en gelukkig waren de anderen het met me eens....

Vrijdag 9-10-2015:
Oh....het einde van mijn verblijf komt steeds dichterbij. Ik wil er nog niet aan denken! Vandaag na mijn ontbijt weer naar Lakki. Het was druk. Zo'n 400 personen. Er waren veel nieuwe vrijwilligers die niet echt luisteren naar hoe we het altijd doen en erg hun eigen ding deden. Lastig want daardoor is niet goed te zien wie nu al wat heeft gehad en wie niet en met z'n grote groep moet je altijd blij zijn als je voor iedereen iets hebt. Maar goed. Veel kinderen vandaag ook weer. Het is ook wat, van je vriendjes weggerukt door een oorlog en niet weten waar je zult gaan wonen en te veel dingen zien die je helemaal nog niet gezien moet hebben. En toch merk ik dat het niet zo binnen komt allemaal. Heel vreemd wat het doet wel iets met me maar het blijft nog in de buitenschil zitten....ik vraag me af of dit nog gaat veranderen. Maar goed vandaag was het dus een zooitje qua taakverdeling maar ook dan komt het allemaal goed. Buiten het kamp was er ook al een groep aan het wachten om naar binnen toe te gaan en we kregen te horen dat er voor de eerste keer een bootje is aangekomen met 150 vluchtelingen direct op Leros. Normaal gesproken worden de vluchtelingen in Turkije door mensensmokkelaars op een bootje gezet naar Farmakonisi, een klein eiland van 3,87 vierkante kilometer en zo rond de 10 inwoners. Ze worden hier naar toe gebracht omdat de afstand naar Turkije erg klein is, nog geen 20 kilometer. Echter wordt de boot voor de kust lekgeprikt, springen de smokkelaars uit de boot en stappen in een andere boot die mee gevaren is, de smokkelaars zijn weer veilig en de vluchtelingen moeten gered worden en zo komen ze dus aan op Farmakonisi. Soms laten de smokkelaars de boot heel en pedellen de vluchtelingen ze zelf naar het eiland, soms heb je dus vluchtelingen die droog aan komen en anderen zijn juist doorweekt. Je snapt dat op zo'n klein eiland de vluchtelingen niet opgevangen kunnen worden, ze worden daarom daar opgepikt door de havenpolitie en gaan met de boot naar Leros. Deze nacht hebben de smokkelaars de boot richting Leros gestuurd wat gelukkig goed is gegaan (de afstand is groter, de kans op een ongeluk dus ook) en alle inzittende zijn veilig en droog aangekomen in Aghia Marina, 5 km van Lakki waar de havenpolitie zit. Dit kwam bij de politie natuurlijk nog al als een klap en ze hadden geen idee wat ze moesten doen, want zodra ze op het eiland staan worden de mensen gearresteerd en zijn pas weer vrij zodra de politie alles gecheckt heeft. Deze groep moest naar Lakki en er was geen bus beschikbaar en lopen was geen optie. Daarom raakte de politie geïrriteerd en wilde ze iets aan de situatie doen en bij onmacht zet je middelen in die misschien helemaal niet helpen maar even het gevoel geven dat je in ieder geval iets doet. En dus werd er door de havenpolitie gezegd dat er maar 3 vrijwilligers het terrein op mochten. Met zoveel mensen en mensen die nog moeten komen is dat veel te weinig (gelukkig hadden we het ontbijt al uitgedeeld). Daarnaast gaf de politie aan dat er minstens 1 iemand van die Deense groep bij moest zitten, ze hebben zich inmiddels goed naar binnen gewerkt. Ik was een beetje in shock. Diegene die al bijna een jaar dagelijks klaar staan voor de vrijwilligers werden nu min of meer buiten gezet. Ik heb zelf aangegeven dat ik zou gaan. Sity en Sofia zijn ook gegaan. Ik ben samen met Sity naar 'de Villa' gegaan die behoorlijk is opgeknapt en waar nu verschillende bedden in staan, er is zelfs een kleine speelhoek. Er waren echter maar weinig babybedjes en dus heb ik er een gekocht! Een blijvend bedje waar veel kinderen lekker in kunnen gaan slapen. Ook is er sprake van dat er snel een gebouw ter beschikking wordt gesteld waar de mensen kunnen verblijven. Een plek met gewonen bedden (geen matjes meer op de grond), met een dak (niet meer slapen in de steeds kouder wordende buitenlucht) en douches (eindelijk!). Dit zou ik echt te gek vinden want ik denk dat de vluchtelingenstroom zal blijven komen de komende maanden. In Syrië krijgen ze door dat de grenzen dicht dreigen te gaan, de oorlog gaat gewoon door en mensen gaan zich nu goed voorbereiden om te gaan (ze verkopen hun spullen, kopen spullen voor de overtocht en de rest van het geld hebben ze bij zich of overgemaakt naar een familielid dat al in Europa is). De meeste mensen zijn ook niet arm en goed opgeleid. Hoe dan ook het zou fijn zijn als deze mensen na de overtocht en alle traumatische gebeurtenissen daar aan voorafgaand rustig bij kunnen komen in een warm gebouw met goede voorzieningen. Ik hoop dat dit erg snel gaat komen....

Zaterdag 10-10-2015
Hè...jak jak jak.....ik moet vandaag toch echt het eiland gaan verlaten (eerst met de boot naar Kos, morgen vliegen naar Amsterdam), vandaag geen vrijwilligerswerk gedaan (al was het wel mijn bedoeling maar door de nieuwe regel en het feit dat ik eerder weg moet zijn er 3 anderen gegaan wat een hele logische keuze is). Vandaag voor de laatste keer naar de bakker, voor de laatste keer ontbijten in mijn huisje, voor de laatste keer op de scooter de mooie weg naar Lakki rijden, voor de laatste keer nog even langs de havenpolitie om te kijken hoe het daar gaat en iedereen gedag te zeggen, voor de laatste keer op pad met Sity en Dick, voor de laatste keer naar het strand in Pantelli om mijn scooter terug te brengen. Daarna op naar de haven. Er was net een groep vluchtelingen aangekomen. Vluchtelingen die komen, vrijwilligers Rn toeristen die gaan, het gebeurd allemaal op dezelfde plek. Ze moeten wachten in een gebeid dat is afgezet met hekken en worden stuk voor stuk (of met gezin) naar voren geroepen. Hier krijgen ze een 'interview' waarbij gekeken wordt waar ze vandaan komen, wat hun reden van vluchten is etc. Hier moeten ze ook hun paspoort afgeven. Als iedereen is geweest lopen ze in een gezamenlijke groep en in een rechte lijn naar het terrein van de havenpolitie. Zo ver heb ik alles niet kunnen mee maken want toen kwam de boot al aan en moest ik echt gaan. 'Dag lief mens' zei Sity, 'Dag ander lief mens' zei Susanne. Ik ben buiten op het dek gaan staan om goed te kunnen zwaaien en toen de boot ging en ik begon met zwaaien begon ik ook met huilen....de tranen biggelde over mijn wangen. Ik zag Sity en Leros kleiner worden en ik dacht aan al die vluchtelingen, alle verhalen, alle mooie momenten en alle trieste momenten en aan iedereen die ik had leren kennen.....

Liefs, Susanne.