27 en 28 september

Hallo allemaal,

Ik wil jullie graag bij praten over de afgelopen 2 dagen:

Zondag 27-09-2015

Het is zo ver...ik ga!!! Ik heb een bepaalde rust over me heen en dat is heerlijk. Om 4.00u ging de wekker en om 4.30u zaten we in de auto. Het was heerlijk rustig op de weg en het was super druk bij de incheckbalie waar ik moest zijn. Toen ik eindelijk mijn grote koffer kwijt was was het alweer tijd om gedag te zeggen tegen John. De douanecontrole was streng (mijn koffer moest open, fototoestel en ereader eruit, ze gingen ook met een of ander apparaat over mijn koffer) maar alles was goed dus daar ging ik....naar de gate. Het vliegtuig was zo goed als leeg. Ik had drie stoelen voor mezelf (heerlijk!) en zowel voor, achter als naast mij waren ook alle stoelen leeg. De vlucht verliep prima en op de juiste tijd geland op Kos. Ik wist niet wat ik moest verwachten maar het is een klein vliegveld en ik had dus zo mijn koffer wat erg fijn was. Ik had namelijk nog enige tijdsdruk. In eerste instantie zouden mijn vliegtijden anders zijn en zou ik om 8.30u landen en om 11.00u de boot nemen naar Leros. Toen wijzigde ze alles en nu had ik nog maar een kleine 1 1/2 uur en omdat ik geen idee had hoe ver alles van elkaar weg was was ik blij om snel in een taxi te zitten. Een man die niet zo met de regels bezig was reed me snel naar de haven en beloofde me om op tijd te zijn en hij hield woord. Bij de haven kon ik mijn ticket omwisselen en ik had nu de boot van 14.00u. Gelukkig want de volgende boot zou pas om 20.30u gaan en ik zag het niet zitten om met mijn koffers en tas zo lang te moeten wachten. Tijdens mijn taxiritje werd ik direct geconfronteerd met de bootvluchtelingen. Aan het water stonden tientallen tentjes waar de vluchtelingen verblijven. In een kleine baai waren alle (plastic) boten waarmee ze de overtocht hadden gemaakt verzameld. Je weet dat deze vluchtelingen met bootjes komen en toch is het vreemd om die vele bootjes te zien en te weten dat er veel mensen nu op Kos zitten en het hebben gered maar er zijn ook vele mensen die de oversteek niet hebben overleefd.
Om toch ook maar een beeld te schetsen van de temperaturen op Kos: warm, zo rond de 27 graden dus ik had binnen no time een t-shirt en zonnebrandcrème uit mijn koffer gehaald. En dit zal gelijk ook het dubbele zijn. Wanneer je naar links kijkt zie je terrasjes en toeristische winkeltjes, met het zonnetje op je gezicht, net vakantie en als je naar rechts kijkt zie je de vele tentjes. Bij de boottocht had ik hetzelfde. Op het dek lekker uitwaaien en varen over de zee waar deze mensen ook op varen, minder beschut en minder veilig. Hoe dan ook om 15.30u was ik op Leros. Ik ben door Sity, een vrijwilligster van LoketLeros, naar mijn appartement gebracht. Na de nodige uitleg te hebben gehad over oa mijn werkzaamheden, heb ik op mijn gemakje mijn koffers uitgepakt en zo is het appartement gelijk je eigen plekje. Ik heb een eerste wandeling in de buurt gemaakt. Alles is hier heel rustig en sereen. Ik had voor vandaag al een blikje soep meegenomen omdat ik zo'n vermoeden had dat de winkels dicht zouden zijn en inderdaad. Op mijn balkon een soepje op met een prachtig uitzicht over zee....en morgen aan de slag, dat doen waar ik voor gekomen ben!!!

Maandag 28-9-2015
Toch altijd weer even wennen een nieuw bed maar ik mag niet klagen ik heb redelijk goed geslapen. Om half 10 werd ik opgehaald door Sity en Kathlien. Op naar Lakki waar het 'kamp' staat. Ik zal proberen om uit te leggen wat ik heb gezien. Alles gebeurd rondom het politiebureau. Daar omheen is een soort van terrein met bestaande hekken, de vluchtelingen moeten binnen de grenzen van de politie zitten. Ze mogen het terrein dan ook niet af. Dit mag pas als ze zijn geregistreerd en dan zijn ze vrij om te gaan en staan waar ze willen. Ze nemen dan vaak de boot naar Athene. Omdat ze het kamp niet uit mogen kunnen ze zelf dus niets kopen (sommige hebben wel geld maar kunnen het niet uitgeven,sommige hebben ook niets). Daarom zorgen de vrijwilligers in de ochtend zo rond 10.00 uur voor een sandwich en vruchtensap, baby's en kleine kinderen krijgen melk. Ze krijgen het eten pas laat omdat ze in de avond, zo rond 18.00u een warme maaltijd krijgen van de regering. Wanneer het ontbijt vroeger geserveerd wordt betekend dit dat er ook meer tijd tussen de maaltijden zit en dat is ook niet prettig want meer dan dit is er vaak niet!! De vluchtelingen (300 vandaag en er waren er nog eens 100 die het kamp binnen wilde) hebben matjes waar ze op kunnen liggen, verder zijn er een paar doeken gespannen voor de zon en tegen de regen. Overal waar je kijkt zitten mannen, vrouwen met soms hele kleine baby's en kinderen. Ik kan het eigenlijk niet beschrijven maar het is verboden om foto's te maken (het is immers terrein van de politie) maar zal van de week proberen iets op de foto te zetten met mijn telefoon, zodat jullie een beter beeld krijgen. Ik ben begonnen met het uitdelen van drinken, daarna de kleding en ook op een subtiele manier aan de vrouwen gevraagd of ze maandverband nodig hadden. De moeders van baby's geef je luiers. Verder waren er wat nootjes en rozijnen die afgeven waren dus die deel je uit (1 zakje per gezin omdat er niet genoeg is voor iedereen). Kinderen vragen of je droge schoenen hebt en je moet zeggen dat je die maat niet meer hebt. Ouders van kinderen vragen of je een vest of jas voor ze hebt. Meestal wel maar soms moet je nee verkopen. Terwijl we bezig waren begon het ook te druppelen. Voor mij geen probleem wanneer ik in mijn appartement ben heb ik droge kleren, deze mensen niet....
Toen alles uitgedeeld was moest de boel opgeruimd worden. Hier kwam de veerkracht van kinderen weer naar boven. Een jongen en meisje pakte een vuilniszak en vol overgave gooide ze alle viezigheid weg. Ze hadden er plezier is, even iets anders om handen. De jongen had daarvoor al diverse keren gevraagd om schoenen, zijn (net alsof) all stars waren doorweekt dus ook zijn sokken. We hadden niets in zijn maat en nu werkte hij zo hard mee. Ik heb dan ook besloten om schoenen voor hem te kopen. Samen met Sity en Kathlien naar een schoenenzaak. Zo heb ik en schoenen gekocht en de lokale bevolking geholpen want zij hebben het ook niet breed. Ik heb gezegd dat ik hier heen ga voor de ene lach van dat ene kind. Ik heb hem vandaag mogen ontvangen!! Wat was het jongetje blij!!! Daar doe je het dan toch voor. Verder liepen er mensen van Artsen zonder Grenzen rond maar de mensen die ziek waren hebben ze niet gezien, die heeft een andere vrijwilliger naar het ziekenhuis gebracht. Vreemd toch? Maar zo gaat het hier, hoor ik van iedereen. Zo waren er ook medewerkers van de VN, die vertelde de vluchtelingen wat hun rechten waren en daarna waren ze weer weg... De politie heeft zijn handen vol, het registeren van de honderden mensen kost tijd en toch is er een goed systeem zodat mensen na een dag of 2 weer door kunnen. Dat betekend dat er om de dag (en soms vaker) honderden nieuwe vluchtelingen binnen komen die dus ook weer droge spullen nodig hebben, je begrijpt, de spullen zijn niet aan te slepen. Vandaag heb ik ondergoed en de babyflesjes en babymelk meegenomen. Morgen neem ik de sokken mee die ik had gekocht en nog wat jasjes en zo verdeel ik alles zodat ik voor elke nieuwe groep toch weer iets heb. Verder heb ik heel veel blokken zeep gekocht en deze door 4e gesneden. Want naast eten is hygiene ook belangrijk, voor de mensen maar ook voor het kamp (je wilt namelijk echt geen epidemie van iets). Ik noem het trouwens een kamp, wat misschien een rare benaming is maar zo wordt het hier genoemd en ik heb dit dus al overgenomen. Ook wil iedereen gewoon fris zijn en zijn haden kunnen wassen, een klein beetje menselijkheid. Ik heb me voorgenomen om dagelijks een berg zeep te kopen en deze elke dag mee te nemen (dagelijks omdat er dus steeds nieuwe mensen zijn die nog geen zeep hebben). Daarnaast ben ik nu nog vooral aan het kijken wat het hardst nodig is zodat ik van het ingezamelde geld ook daadwerkelijk koop wat nodig is. Na deze ochtenddienst met al zijn indrukken ben ik met twee vrijwilligers gaan lunchen. En daar heb je hem weer...het dubbele van dit alles. En toch herken ik het gevoel want tijdens mijn verblijf in Zuid Afrika was het niet anders... Ik moet dan ook eerlijk zeggen dat ik lekker heb geluncht (nou ja lunch en avondeten want het was zo veel) maar natuurlijk sta je er bij stil en zie je weer heel duidelijk hoe vreemd de wereld in elkaar zit. Na dit alles in mijn appartementje even een moment voor mezelf. Wat gezwommen en me opgefrist om daarna al lopend op zoek te gaan naar een supermarkt om naast wat eten voor mezelf ook heel veel zeep te kopen. Terwijl ik zo aan het lopen was besloten om een scooter te huren. Ik ben nu afhankelijk van mensen die me heen en terug willen brengen naar Lakki (een kleine 5km verder op maar dat is dan inclusief een heleboel klimmingen en dalingen) en dat is niet fijn. Daarnaast wil ik echt iets gaan ondernemen met de kinderen en is het dus fijn om te kunnen gaan en staan waar ik wil. Nou ik heb nu dus een scooter, super klein ding en het is even anders dan rijden op mijn eigen motor maar het is prima, zeker om de vele heuvels op en neer te gaan. Daarnaast rijden er niet veel auto's en dat maakt het rijden goed te doen. Wel opvallend is dat hier het begrip stelen niet voorkomt want overal staan scooter en motors voor het oprapen want de sleutels zitten er in en ze laten hem gerust uren zitten. Mooi om te zien dat het dus wel nog ergens kan. En zo is ook deze dag weer omgevlogen. Ik ga mijn tas inpakken voor morgen en dan lekker naar bed (het is hier een uurtje later) want de vele indrukken maken ook dat je snel moe bent.

Sorry het is echt een mega lang verhaal geworden, ik wil dan ook zo graag alles vertellen...ik hoop dat je dit verslag toch een beetje met plezier hebt gelezen....
Mocht je nog meer willen weten (want er valt veel meer te vertellen) dan kun je kijken op:

https://www.facebook.com/LoketLeros-813049282144863/timeline/?ref=ts
of
www.loketleros.nl

Liefs,
Susanne