29 en 30 september
Door: Susanne
Blijf op de hoogte en volg Susanne
30 September 2015 | Nederland, Nederland
Oh...ik heb mijn best gedaan om dit keer iets beknopter te schrijven....maar dat blijft toch lastig :)
Dinsdag 29-9-2015
Vandaag met mijn kekke scooter naar Lakki. Vroeg vertrokken want ik wist niet zeker of ik in 1 keer goed zou rijden maar dat deed ik wel. Mooie weg trouwens...met de zon op je gezicht en de haren in de wind zou het zo een mooie vakantiedag kunnen zijn maar niets van dit alles was waar. Het zou een lange dag worden. Ik was er erg vroeg, omdat alles nog op slot zat en de boodschappen er nog niet waren (een vrijwilliger doet de boodschappen) ben ik de zeepjes gaan uitdelen. Dit werd met plezier in ontvangst genomen en de wachtrij bij de geïmproviseerde wasbak werd steeds groter. Later hoorde ik Sity zeggen: "Oh vandaar dat er in de waterbak een enorme laag schuim lag". Yes een schot in de roos dus. Ondertussen nog wat vragen beantwoord (wanneer mogen we er uit? Sorry weet ik niet ligt aan de politie. Waar kom je vandaan? Uit Nederland en jij? Ik kom uit Syrië.) en ik kon het niet laten om natuurlijk met een paar kinderen te spelen, een kleine kietelsessie is dan al genoeg om ze te laten lachen, ouders lachen dan vaak even mee....daar was hij weer, die ene lach voor vandaag! De ochtenddienst wordt meestal door dezelfde gedraaid en ook ik wist al goed wat er moest gebeuren dus we gingen als een trein: kleine kinderen krijgen een beker melk, volwassenen en soms ook de kleine kinderen (die lieve donkere kijkers kun je vaak niet weerstaan) krijgen een sapje. Daarna worden er boterhammen uitgedeeld. Voor de baby's maken we babymelk klaar. Binnen een uur was alles geregeld. Toen werden er ook mensen geroepen door de politie. Ze moesten in rijen staan om zich te laten registreren. Ik liep langs een man om drinken uit te delen en die vertelde dat zijn vrouw en oudste dochter al twee dagen niet hadden gegeten, stress. Ik heb ze mijn sapje aangeboden en met pijn en moeite ging er een slok in, ze oogde niet ziek dus meer konden en mochten we niet doen. Wel een tijdje met hun gesproken. De overtocht was lang en zwaar maar ze waren blij dat ze met z'n 5e (man, vrouw en drie kinderen) veilig aan waren gekomen. Het oudste meisje was een jaar of 10,schat ik, haar rugzakje zit al wel vol met nare ervaringen denk ik zo. Omdat alles klaar was zijn we naar de 'villa' geweest. Een leegstaand gebouw op het terrein van het ziekenhuis. Hier hebben vrouwen en kinderen in gezeten toen het erg regende. Nu is het droog en wordt het niet gebruikt...althans...er zit nu 1 gezin (illegaal) in. Zij hebben hun papieren en moeten eigenlijk zo snel mogelijk naar Athene maar veel mensen zijn moe en moeten even energie op doen en verblijven dan nog even op Leros om de batterij op te laden. Zo ook dit jonge gezin met 3 kinderen. 2 pracht meisjes met mooie zwarte krulletjes en een lach van oor tot oor. En een baby die kuchte. Voor de zekerheid zijn Sity en Nel naar het ziekenhuis gegaan met de baby. Moeder en ik bleven bij de andere kinderen, vader was even weg. Leg dan maar eens uit dat de baby echt terug gebracht wordt. Je zag haar angst in haar ogen en toch moest ze het baby'tje laten gaan voor onderzoek. Natuurlijk is hij weer veilig terug gebracht en viel het allemaal mee. Ik heb haar het beste gewenst en ik hoop dat ze een mooie toekomst tegemoet gaan met z'n allen.
Terug op het kamp stond en er een ambulance. Ann, een vrijwilligster, die dit al een jaar dagelijks doet, was gevallen en had haar pols gebroken. Het eiland heeft een ziekenhuis maar voor het rechtzetten van een pols moet je naar een ander eiland...hmmm....! Zij coördineerde altijd alles maar we pikken het met z'n allen snel op. Gisteren had ik nog met Ann geluncht en ze vertelde dat haar batterij wel een heel eind leeg was, begrijpelijk ook. Deze gebroken pols gaat haar in ieder geval even rust geven en nu moet ze dingen wel uit handen geven. Na deze schrik (bij zowel de vrijwilligers als de vluchtelingen) werd ons verteld dat de huidige vluchtelingen het kamp moesten verlaten. Ze zouden de papieren en hun paspoort terug krijgen. Dit gebeurde natuurlijk niet voor niets wat de volgende 130 vluchtelingen waren net aangekomen in de haven. Samen met de vluchtelingen het kamp zo netjes mogelijk maken, het ene gezin helpt, het andere gezin pakt zijn spullen en gaat naar buiten, op zoek naar de beste plek om te wachten (en geef ze eens ongelijk). Matjes en dekens moesten ze laten liggen, deze zijn voor de volgende vluchtelingen maar natuurlijk willen ze die het liefste meenemen want stel er gaat geen boot hoe hou je je dan warm? De VN zou er voor moeten zorgen dat iedereen een deken heeft maar dit gebeurd niet altijd en wij hebben niet de mogelijkheid om dagelijks honderden dekens te kopen. Dus hoe hard het ook is, ze moeten ze laten liggen zodat de nieuw aangekomen vluchtelingen zich weer een beetje kunnen opwarmen en kunnen slapen. De meeste vluchtelingen begrijpen dit trouwens goed en verzamelen ook alle spullen voor je bij elkaar en soms zie je dingen verdwijnen maar goed...nogmaals ik geef ze geen ongelijk. Ze hebben niets meer dus is het menselijk om te willen houden wat je even hebt. De vader met zijn vrouw en drie kinderen kwamen speciaal nog even langs om gedag te zeggen. Ze bedankte me voor de goede zorgen en ik kan ze alleen maar heel veel geluk toe wensen. Slik...toch vreemd want je hebt geen idee hoe het deze mensen verder vergaat. Lang heb je niet om er bij stil te staan. Het kamp moet klaar gemaakt worden voor de nieuwe mensen. Opruimen dus. Vlak daarna kwam de nieuwe groep. Ze worden in rijen van de haven naar het politieterrein geleid. Allemaal netjes in een rij omdat de politie er zeker van moet zijn dat niemand stiekem het eiland verder inschiet want dan is hij of zij er illegaal. Heel vreemd om een nieuwe groep aan te zien komen. Allemaal moe van de reis en onwetend van wat hen te wachten staat. 130 mensen is een veel kleinere groep dan daarvoor, waardoor de mensen iets meer ruimte hebben. Binnen no time hadden ze een plekje en maakte ze het zichzelf 'gemakkelijk' met een rieten matje en een deken. We hebben er voor gezorgd dat iedereen water had en we hebben de kinderen zo'n croissantje met vulling gegeven. Een uurtje later zouden ze een warme maaltijd krijgen. Baby's werden voorzien van nieuwe luiers en een flesje melk. Mensen met kleine wondjes wilde we een pleister geven...oei...die waren op dus heb ik een hele stapel gekocht met een schaar want die hadden we ook niet (meer). Toen iedereen eenmaal voorzien was van de basisdingen was het een uur of 4 en dan heb je 8 uur gewerkt en ben je ook helemaal op door de vele indrukken. Eenmasl 'thuis' weer zeep gaan snijden en bedacht wat ik morgen weer mee ga nemen. Ik had al gezien dat het een redelijk kleine groep is met kinderen dus ik heb kleurplaten, stiften en een strandbal ingepakt en dan zullen we het morgen wel zien.
Woensdag 30-9-2015
Vroeg uit de veren vandaag! Door de gebroken pols van Ann ben ik samen met een Kathlien de boterhammen gaan maken. Witte sneetjes brood (die ze in het buitenland vaak hebben, om bv tosti's mee te maken). Mijn vraag was dus ook snel waarom geen bruin bood? Er werd mij verteld dat deze niet verkocht wordt. Lijkt me sterk dus ik ga de komende dagen alle supermarkten af want bruin brood is altijd beter dan wit brood. We hadden al snel een systeem bedacht en binnen 20 minuten lagen er 200 sandwiches klaar. Daarna op mijn scooter naar Lakki. Met een groepje gezorgd voor het ontbijt en om half 11 waren we eigenlijk al klaar. Er heerste ook een rust in het kamp wat erg prettig was. De zeepjes was ik trouwens zo weer kwijt. De ochtendploeg is dan ook naar huis toe gegaan want meer was er niet te doen...behalve ik. Dit was het moment om wat matjes te pakken en mijn tas te legen. Binnen no time zaten alle kinderen om mij heen en werd er druk gekleurd. En het maakt dan helemaal niets uit dat er voor zowel de meisjes als jongens alleen maar Hello Kitty kleurplaten zijn, iedereen ging met een lach op zijn of haar gezicht aan de gang, zelfs de allerkleinste (en ook een paar volwassen onder het mom van 'even helpen' maar ook zij vonden het leuk!). De plankjes die ik mee had genomen zodat ze een vlakke ondergrond hadden (er zijn immers geen tafels) was een waar succes. Er waren zo'n 15 kinderen en de laatste stopte pas na 2uur gekleurd of getekend te hebben. Het contact met de kinderen verloopt met handen en voeten maar je komt er altijd uit. Ik vond het heerlijk om zo bezig te zijn, zorgen dat iedereen iets te doen had, kleine afpakmomentjes sussen (de ander heeft altijd de beste kleur en die wilt de ander dan ook weer), vooral heel vaak mijn duim opsteken (ze kwamen steeds laten zien hoe ver ze waren en wanneer ik mijn duim opstak waren ze zo trots en met een brede lach gingen ze verder). Kortom de kinderen waren gewoon echt weer even kind!! De meeste kleurplaten hangen nu op de deuren en ramen van het politiebureau, een aantal wilde ze zelf hebben en een aantal heb ik gekregen. Daarna de bal opgeblazen en wat een plezier hadden ze. Samen spelen en samen delen ging als vanzelf. Daarna was iedereen moe en heb ik ze gedag gezegd. Een paar uur later kwam ik terug in het kamp om spullen te brengen (vuilniszakken en wegwerphandschoenen waren op dus die heb ik gekocht) en toen wad het kamp leeg...ze hadden hun papieren en waren vrij om te gaan en staan waar ze wilde. Blijft raar... We weten ook niet of er een nieuwe groep komt vandaag. Het waait hier erg hard dus dat doet het ook op zee en dan vinden de mensensmokkelaars het ook te gevaarlijk om de oversteek te maken (normaal kijken ze niet zo nauw met de veiligheid van anderen maar tijdens het eerste gedeelte varen ze mee dus nu vinden ze het voor zichzelf te gevaarlijk en gelukkig maar anders gebeuren er nog grotere rampen).
Ik zelf ga nu weer verder met zeep snijden want mijn voorraadje is erg klein. Benieuwd wat morgen me weer gaat brengen...
Ik heb wat foto's stiekem kunnen maken, andere heb ik gekregen van andere vrijwilligers die ze dan ook weer stiekem heeft gemaakt. En er staat een foto tussen omdat ik hier ben voor deze mensen...meer woorden zijn daar niet bij nodig...denk ik...
Liefs, Susanne.
P.s Riny: ik kan je mailadres niet vinden in je reactie dus daarom hier maar even een reactie: ik adviseer je om contact op te nemen met LoketLeros. Zij hebben zicht op wanneer ze vrijwilligers kunnen gebruiken. Site etc stond in mijn vorige verslag.
-
30 September 2015 - 21:48
Simone Van De Anemoon :) :
Susanne!
Wat doe je toch goed werk! Mooi om zo te kunnen lezen wat je allemaal mee maakt! En fijn om te zien dat je de kindjes voor even een beetje op kan vrolijken met die kietelsessies van je ;)
Zet hem op daar!
Tot snel! -
01 Oktober 2015 - 08:35
Martijn:
Suus,
Ik kan alleen maar zeggen hoe trots ik op je ben dat je dit doet! heb er zoveel bewondering voor hoe je dit weer oppakt! Je bent een topper!
X Martijn v M -
01 Oktober 2015 - 13:08
Miranda:
Hoi,
Je schrijft erg levendig. Knap werk wat je levert.
Hier in Holland hoor je andere verhalen van asielzoekers die zonder vrouw en kinderen komen. Mensen zijn boos omdat er voor hun gezorgd worden en niet voor zogenaamd eigen volk.
misschien dat er meer begrip zou komen als ze het hele traject meekrijgen...
Suzanne ga zo door en ik denk dat je hun leven even verzacht, zeker van die kinderen.
Groetjes, miranda.(OClid) -
01 Oktober 2015 - 13:17
Lian:
Hoi Susanne,
Denken, Durven, Doen is jou op het lijf geschreven. Kan me voorstellen dat Jessy supertrots op je is. Je verhalen zijn indrukwekkend om te lezen en samen met de foto's breng je die keiharde werkelijkheid dichterbij. Bij het zien van die laatste foto sprongen de tranen in m'n ogen...XXX
-
01 Oktober 2015 - 20:09
Angela:
Susanne, Indrukwekkend om je verhalen te lezen. Een andere wereld maar zo dicht bij. Fantastisch het werk wat jullie daar samen oppakken. -
04 Oktober 2015 - 15:40
Loes :
Hoi Susanne,
Wat doe je goed werk daar! Zo zie je maar dat de kleine dingen heel veel doen in dit soort situaties, lekker kleuren en ze weer even kind laten zijn, toppie!
Ga zo door!!
Groetjes Loes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley